ՄԱՐԿՈՍ 2

Յիսուս անդամալոյծ մը կը բժշկէ
(Մտ 9.1-8, Ղկ 5.17-26)

¹Քանի մը օրեր ետք Յիսուս վերադարձաւ Կափառնաում։ Անմիջապէս որ լուր տարածուեցաւ թէ տան մէջ կը գտնուի, ²շատեր հաւաքուեցան հոն, այնքան՝ որ դրան առջեւ իսկ տեղ չէր մնացած։ Եւ Յիսուս Աստուծոյ խօսքը կը քարոզէր անոնց։
³Այդ միջոցին Յիսուսի բերին անդամալոյծ մը, որ չորս հոգիներ շալկած էին։ ⁴Երբ բազմութեան պատճառով չկրցան զայն Յիսուսի մօտ բերել, քակեցին տունին տանիքը եւ առաստաղը բանալով՝ անդամալոյծը մահիճով վար իջեցուցին։ ⁵Յիսուս անոնց հաւատքը տեսնելով, ըսաւ անդամալոյծին.
– Որդեա՜կ, մեղքերդ ներուա՛ծ ըլլան քեզի։
⁶Օրէնքի ուսուցիչներէն ոմանք, որոնք հոն նստած էին, սկսան մտովի քննադատել զայն. ⁷«Ինչպէ՞ս կը համարձակի ասանկ բան ըսել. ըրածը հայհոյութիւն է։ Աստուծմէ զատ ո՞վ կրնայ մեղքերը ներել»։
⁸Յիսուս վայրկեանին գիտցաւ անոնց մտածումը եւ ըսաւ.
– Ինչո՞ւ այդպէս կը մտածէք։ ⁹Ո՞ր մէկը դիւրին է. անդամալոյծին՝ «Մեղքերդ ներուած են քեզի» ըսե՞լը, թէ՝ «Ել՛, մահիճդ առ եւ տո՛ւնդ գնա» ըսելը։ ¹⁰Բայց պէտք է գիտնաք, թէ Մարդու Որդին երկրի վրայ իշխանութիւն ունի մեղքերը ներելու։
¹¹Ու դառնալով անդամալոյծին, ըսաւ.
– Քեզի կ՚ըսեմ, ե՛լ, ա՛ռ մահիճդ եւ տունդ գնա։
¹²Անդամալոյծը անմիջապէս բոլորին դիմաց ոտքի ելաւ, վերցուց իր մահիճը եւ դուրս ելաւ։ Բոլորն ալ զարմացան. կը փառաւորէին զԱստուած եւ կ՚ըսէին.
– Այսպիսի բան բնաւ տեսած չէինք։

Յիսուս կը կանչէ Ղեւին

(Մտ 9.9-13, Ղկ 5.27-32)

¹³Յիսուս կրկին Գալիլեայի լիճին եզերքը գնաց։ Ամբողջ ժողովուրդը իրեն կու գար եւ ինք անոնց կ՚ուսուցանէր։ ¹⁴Մինչ կ՚երթար, տեսաւ Ալփէոսի որդին՝ Ղեւին, որ մաքս գանձելու նստած էր, եւ ըսաւ անոր.
– Հետեւէ՛ ինծի։
Ղեւի ելաւ եւ անոր հետեւեցաւ։ ¹⁵Ապա Յիսուս ճաշի նստաւ անոր տան մէջ, ուր շատ մը մաքսաւորներ եւ մեղաւորներ ալ կային, որոնք Յիսուսի եւ իր աշակերտներուն հետ բազմած էին, որովհետեւ շատեր անոր կը հետեւէին։
¹⁶Օրէնքի ուսուցիչներն ու Փարիսեցիները երբ տեսան որ Յիսուս մաքսաւորներուն եւ մեղաւորներուն հետ կը ճաշէ, անոր աշակերտներուն ըսին.
– Ինչո՞ւ մեղաւորներուն եւ մաքսաւորներուն հետ կ՚ուտէ ու կը խմէ։
¹⁷Յիսուս երբ լսեց ասիկա, անոնց ըսաւ.
– Առողջները չե՛ն որ բժիշկի պէտք ունին, այլ հիւանդները։ Չեկա՛յ արդարները կանչելու, այլ՝ մեղաւորները։

Ծոմապահութեան հարցը
(Մտ 9.14-17, Ղկ 5.33-39)

¹⁸Առիթով մը, երբ Յովհաննէսի աշակերտները եւ Փարիսեցիները ծոմ կը պահէին, ոմանք եկան եւ Յիսուսի հարցուցին.
– Ինչո՞ւ Յովհաննէսի աշակերտները եւ Փարիսեցիները ծոմ կը պահեն, իսկ քու աշակերտներդ չեն պահեր։
¹⁹Յիսուս անոնց պատասխանեց.
– Կրնա՞ք հարսանիքի հրաւիրեալներուն ըսել որ ծոմ պահեն, երբ տակաւին փեսան իրենց հետ է։ Այնքան ատեն որ փեսան իրենց հետ է, կարելի չէ ծոմ պահել։ ²⁰Ժամանակ պիտի գայ, երբ փեսան պիտի վերցուի իրենցմէ եւ այն ատեն անոնք ալ ծոմ պիտի պահեն։
²¹Ոչ ոք չլուացուած նոր կտոր մը կը գործածէ հին հագուստի մը համար կարկտան ընելու։ Այլապէս, նոր կտորը քաշուելով՝ հագուստը կը պատռտէ եւ աւելի մեծ կ՚ըլլայ պատռուածքը։ ²²Նմանապէս, ոչ ոք նոր գինին հին տիկերու մէջ կը լեցնէ. այլապէս, նոր գինին կը պայթեցնէ հին տիկերը եւ պատճառ կ՚ըլլայ որ թէ՛ գինին թափի եւ թէ՛ տիկերը փճանան։ Ընդհակառակը, նոր գինին նոր տիկերու մէջ դրուելու է։

Շաբաթ օրը յարգելու հարցը
(Մտ 12.1-8, Ղկ 6.1-5)

²³Յիսուս Շաբաթ օր մը ցորենի արտերուն մէջէն կ՚անցնէր։ Աշակերտները երթալու ատեն սկսան հասկեր փրցնել եւ ուտել։ ²⁴Փարիսեցիները ըսին Յիսուսի.
– Տե՛ս, աշակերտներդ ի՞նչ կ՚ընեն Շաբաթ օրով, բան մը՝ որ մեր Օրէնքով արգիլուած է։
²⁵Յիսուս անոնց պատասխանեց.
– Չէ՞ք կարդացած թէ ի՛նչ ըրաւ Դաւիթ, երբ պէտք էր ուտել, այսինքն՝ երբ ինք եւ իր հետ եղողները անօթեցան։ ²⁶Աստուծոյ տունը չմտա՞ւ, երբ Աբիաթար Քահանայապետ էր, չկերա՞ւ առաջաւորութեան հացերը եւ չտուա՞ւ նաեւ իր հետ եղողներուն, բան մը՝ որ Օրէնքին համաձայն միայն քահանաներուն արտօնուած էր։
²⁷Ապա աւելցուց.
– Շաբաթ օրը մարդուն համար եղաւ եւ ո՛չ թէ մարդը՝ Շաբաթ օրուան։ ²⁸Ուրեմն, Մարդու Որդին Շաբաթ օրուան ալ Տէրն է։