Luke 1

Նախաբան
(Գրծ 1.1)

¹Ո՜վ պատուական Թէոփիլոս, Շատեր ձեռնարկեցին պատմելու եւ դասաւորելու այն բոլոր դէպքերը, որոնք մեր մէջ տեղի ունեցան ²եւ որ մեզի աւանդեցին անոնք՝ որոնք սկիզբէն իսկ անոնց ականատես եւ Աստուծոյ խօսքին քարոզիչ եղան։ ³Նոյնպէս ալ ես, սկիզբէն բծախնդրութեամբ հետազօտած ըլլալով այս դէպքերը՝ քեզի կը գրեմ դասաւորելով զանոնք, ⁴որպէսզի գիտնաս թէ ճշմարիտ է ինչ որ սորվեցար։

Աւետում Յովհաննէս Մկրտիչի ծնունդին

⁵Հրէաստանի Հերովդէս թագաւորի օրերուն Զաքարիա անունով քահանայ մը կար, որ Աբիայի քահանայական ընտանիքին կը պատկանէր, իսկ անոր կինը՝ Եղիսաբէթ, Ահարոնի սերունդէն էր։ ⁶Անոնք երկուքն ալ Աստուծոյ աչքին արդար էին եւ իրենց ամբասիր կեանքով կը հնազանդէին Տիրոջ պատուիրաններուն եւ օրէնքներուն։ ⁷Անոնք զաւակ չունէին, որովհետեւ Եղիսաբէթ ամուլ էր եւ արդէն երկուքն ալ ծերացած էին։
⁸Օր մը, երբ Զաքարիայի քահանայական դասակարգին հերթը եկած ըլլալով՝ իր պաշտօնը կը կատարէր Աստուծոյ առջեւ, ⁹քահանայական սովորութեան համաձայն՝ վիճակով իրեն ինկաւ Տիրոջ սրբարանը մտնել՝ խնկարկելու համար։ ¹⁰Խուռն բազմութիւն մը դուրսը կեցած կ՚աղօթէր խնկարկութեան ժամանակ։ ¹¹Եւ ահա Զաքարիայի երեւցաւ Տիրոջ հրեշտակը, որ խունկի սեղանին աջ կողմը կեցած էր։ ¹²Երբ Զաքարիա հրեշտակը տեսաւ, շփոթեցաւ եւ սարսափի մատնուեցաւ։ ¹³Տիրոջ հրեշտակը ըսաւ.
– Զաքարիա՛, մի՛ վախնար, Աստուած լսեց աղօթքդ։ Կինդ՝ Եղիսաբէթը մանչ զաւակ մը պիտի ծնի եւ զայն Յովհաննէս պիտի կոչես։ ¹⁴Անիկա քեզի ուրախութեան եւ ցնծութեան պատճառ պիտի ըլլայ եւ շատեր անոր ծնունդով պիտի ուրախանան։ ¹⁵Անիկա մեծ պիտի ըլլայ Տիրոջ աչքին։ Գինի եւ օղի պիտի չխմէ։ Անիկա տակաւին չծնած՝ Սուրբ Հոգիով պիտի լեցուի ¹⁶եւ Իսրայէլի ժողովուրդէն շատեր իրենց Տէր Աստուծոյն պիտի դարձնէ։ ¹⁷Անիկա Տիրոջ առջեւէն պիտի քալէ՝ Եղիայի հոգիով եւ զօրութեամբ լեցուած, որպէսզի հայրերը իրենց որդիներուն հետ հաշտեցնէ եւ անհնազանդները առաջնորդէ արդարներու իմաստութեան, եւ այսպիսով Տիրոջ գալուստին նախապատրաստուած ժողովուրդ մը պատրաստէ։
¹⁸Զաքարիա ըսաւ հրեշտակին.
– Ի՞նչպէս հաւատամ ըսածիդ. որովհետեւ ես ծեր եմ եւ կնոջս ալ տարիքը յառաջացած է։
¹⁹Հրեշտակը պատասխանեց.
– Ես Գաբրիէլն եմ եւ Տիրոջ ներկայութեան կը կանգնիմ։ Տէրը զիս ղրկեց, որ քեզի հետ խօսիմ եւ այս լուրը աւետեմ։ ²⁰Եւ քանի չհաւատացիր խօսքերուս, որոնք իրենց ժամանակին պիտի իրականանան, համր պիտի ըլլաս, պիտի չկարենաս խօսիլ մինչեւ այն օրը, երբ ըսածս կատարուի։
²¹Մինչ այդ, ժողովուրդը Զաքարիայի կը սպասէր եւ կը զարմանար որ անիկա սրբարանէն դուրս գալու կ՚ուշանար։ ²²Երբ դուրս ելաւ, չէր կրնար խօսիլ, ուստի հասկըցան որ սրբարանին մէջ տեսիլք մը ունեցեր է։ Զաքարիա պապանձած էր եւ միայն շարժումներով կը խօսէր անոնց հետ։
²³Երբ Զաքարիայի պաշտօնավարութեան օրերը լրացան, իր տունը գնաց։ ²⁴Այդ օրերուն իր կինը Եղիսաբէթ յղացաւ։ Հինգ ամիս տունէն դուրս չելաւ. կ՚ըսէր.
– ²⁵Այս օրերուս ահա Տէրը այսպէս օգնեց ինծի՝ վերցնելով մարդոցմէ կրած նախատինքս։

Աւետում Յիսուսի ծնունդին

²⁶Եղիսաբէթիյղութեանվեցերորդամսուան, Աստուած Գաբրիէլ հրեշտակը ղրկեց Գալիլեայի Նազարէթ քաղաքը, ²⁷կոյսի մը մօտ, որ նշանուած էր Դաւիթի սերունդէն Յովսէփ անունով մէկու մը հետ։ Կոյսին անունը Մարիամ էր։ ²⁸Հրեշտակը Մարիամի գալով ըսաւ.
– Ուրախացի՛ր, շնորհալի՛ կոյս, որովհետեւ Աստուած քեզի հետ է։
²⁹Մարիամ այս խօսքին վրայ խռովեցաւ. կը մտածէր թէ ի՛նչ կը նշանակէ այս ողջոյնը։ ³⁰Սակայն հրեշտակը ըսաւ իրեն.
– ՄԻ՛ վախնար, Մարիա՛մ, որովհետեւ Աստուծոյ շնորհքին արժանացար։ ³¹Ահա պիտի յղանաս եւ զաւակ մը ծնիս, որ Յիսուս պիտի կոչես։ ³²Անիկա մեծ պիտի ըլլայ եւ Բարձրեալին Որդին պիտի կոչուի։ Տէր Աստուած անոր պիտի տայ իր հօրը՝ Դաւիթի գահը, ³³եւ անիկա Յակոբի սերունդներուն վրայ յաւիտեանս պիտի թագաւորէ։ Անոր թագաւորութիւնը անվախճան պիտի ըլլայ։
³⁴Մարիամ ըսաւ հրեշտակին.
– Ատիկա ի՞նչպէս կրնայ պատահիլ, երբ ամուսնացած չեմ։
³⁵Հրեշտակը պատասխանեց.
– Սուրբ Հոգին քեզի պիտի գայ եւ Բարձրեալին զօրութիւնը քու վրադ պիտի հանգչի. ուստի ծնելիք զաւակդ սուրբ է եւ Աստուծոյ Որդի պիտի կոչուի։ ³⁶Ահա ազգականդ Եղիսաբէթն ալ, հակառակ ծեր եւ ամուլ ըլլալուն՝ վեցերորդ ամիսն է որ յղի է։ ³⁷Գիտցի՛ր, որ Աստուծոյ համար անկարելի բան չկայ։
³⁸Մարիամ ըսաւ.
– Աստուծոյ աղախինն եմ, թող քու ըսածդ ըլլայ։
Ապա հրեշտակը գնաց Մարիամի քովէն։

Մարիամ Եղիսաբէթի կ՚այցելէ

³⁹Նոյն օրերուն, Մարիամ ճամբայ ելլելով՝ աճապարանքով գնաց Յուդայի լեռնային շրջանի քաղաքներէն մէկը։ ⁴⁰Հոն Զաքարիայի տունը մտնելով՝ Եղիսաբէթի ողջոյն տուաւ։ ⁴¹Երբ Եղիսաբէթ Մարիամի ողջոյնը լսեց, իր որովայնին մէջ երեխան շարժեցաւ, եւ Եղիսաբէթ Սուրբ Հոգիով ներշնչուած՝ ⁴²բարձրաձայն ըսաւ.
– Կիներուն մէջ օրհնեա՜լ ես դուն եւ օրհնեա՜լ է զաւակը որ կը կրես որովայնիդ մէջ։ ⁴³Ի՜նչ երջանկութիւն, որ Տիրոջս մայրը ինծի կ՚այցելէ. ⁴⁴որովհետեւ երբ ողջոյնդ լսեցի, երեխաս ուրախութեամբ շարժեցաւ որովայնիս մէջ։ ⁴⁵Երանի՜ քեզի որ հաւատացիր, որովհետեւ Աստուծոյ կողմէ քեզի ըսուածները պիտի կատարուին։

Մարիամի օրհներգութիւնը

⁴⁶Մարիամ ըսաւ.
«Տէրը պիտի գովաբանեմ.
⁴⁷Ահա հոգիս կ՚ուրախանայ
Աստուծմով, իմ Փրկիչովս,
⁴⁸որովհետեւ ան տեսաւ
իր աղախինին հեզութիւնը։
Ասկէետք բոլոր սերունդները
երանի պիտի տան ինծի,
⁴⁹քանի հզօրն Աստուած ինծի համար
մեծամեծ գործեր կատարեց.
սուրբ է անունը անոր։
⁵⁰Բոլոր ժամանակներուն մէջ
ողորմութեամբ ան կը նայի
աստուածավախ մարդոց վրայ։
⁵¹Իր բազուկով ան զօրութիւն ցոյց տուաւ,
ոչնչացուց հպարտները՝
իրենց բոլոր խորհուրդներով։
⁵²Գահազրկեց արքաները
եւ բարձրացուց խոնարհները։
⁵³Անօթիները բարիքներով լիացուց,
մինչ հարուստները դատարկաձեռն արձակեց։
⁵⁴Պաշտպան եղաւ իր ծառային՝ Իսրայէլի,
հաւատարիմ մնալով իր ողորմութեան,
⁵⁵ինչպէս որ խոստացած էր մեր հայրերուն՝
Աբրահամի եւ անոր զաւակներուն»։
⁵⁶Մարիամ Եղիսաբէթի մօտ շուրջ երեք ամիս մնալէ ետք վերադարձաւ իր տունը։

Յովհաննէս Մկրտիչի ծնունդը

⁵⁷Եղիսաբէթի ծննդաբերութեան ժամանակը հասաւ եւ զաւակ մը ծնաւ։ ⁵⁸Դրացիներն ու ազգականները երբ լսեցին, թէ որքան մեծ եղած է Տիրոջ ողորմութիւնը անոր հանդէպ՝ ուրախացան Եղիսաբէթի հետ։
⁵⁹Փոքրիկին ծննդեան ութերորդ օրը եկան զայն թլփատելու, եւ երբ զայն իր հօր անունով Զաքարիա պիտի կոչէին, ⁶⁰մայրը ըսաւ.
– Ո՛չ, Յովհաննէս պիտի կոչուի.
⁶¹Սակայն ներկաները կ՚առարկէին, ըսելով.
– Բայց ձեր գերդաստանին մէջ Յովհաննէս անունով մէկը չկա՛յ։
⁶²Այս պատճառով նշանացի դիմեցին հօրը, գիտնալու համար թէ ի՛նչ կ՚ուզէ որ կոչուի մանուկը։ ⁶³Զաքարիա տախտակ մը ուզեց եւ գրեց՝ Յովհաննէս։ Բոլորն ալ զարմացան։ ⁶⁴Նոյն վայրկեանին Զաքարիայի լեզուն բացուեցաւ, սկսաւ խօսիլ եւ օրհնել զԱստուած։ ⁶⁵Վախ ինկաւ բոլոր ներկաներուն եւ դրացիներուն մէջ, որոնք ասիկա լսեցին, եւ Հրէաստանի լեռնակողմը ամէ ն մարդ այս մասին կը խօսէր։ ⁶⁶Ասիկա լսելով՝ ամէնքն ալ կը խորհէին ու կ՚ըսէին.
– Արդեօք այս մանուկը ի՞նչպիսի մէկը պիտի ըլլայ։
Եւ Տիրոջ զօրութիւնը անոր հետ էր։

Զաքարիայի օրհներգութիւնը

⁶⁷Հայրը՝ Զաքարիան, Սուրբ Հոգիով լեցուած՝ մարգարէացաւ, ըսելով.
⁶⁸«Օրհնեա՜լ է Իսրայէլի Տէր Աստուածը,
որ օգնութեան հասաւ
եւ փրկութիւն բերաւ իր ժողովուրդին։
⁶⁹Իր ծառային՝ Դաւիթի սերունդէն
հզօր Փրկիչ մը տուաւ մեզի։
⁷⁰Իր սուրբ մարգարէներուն միջոցաւ
կանուխէն մեզի խոստացաւ
⁷¹փրկել մեր թշնամիներէն ու բոլոր մեզատողներէն,
⁷²եւ մեր հայրերուն հանդէպ իր ողորմութիւնը ցոյց տալ՝
իր սուրբ ուխտին հաւատարիմ մնալով,
⁷³մեզի տալու այն՝ ինչ որ երդումով
մեր հօր Աբրահամի խոստացած էր,
⁷⁴որպէսզի առանց վախի,
այլեւս մեր թշնամիներէն փրկուած՝ զինք պաշտենք
⁷⁵մեր կեանքի բոլոր օրերուն,
եւ իրեն ներկայանանք
որպէս սուրբ եւ արդար մարդիկ։
⁷⁶Եւ դուն, զաւա՛կս,
Բարձրեալին մարգարէն պիտի կոչուիս
եւ Տիրոջ առջեւէն պիտի քալես՝
անոր ճամբան պատրաստելու,
⁷⁷որպէսզի գիտցնես իր ժողովուրդին,
թէ պիտի փրկուին՝
իրենց մեղքերուն ներում գտնելով.
⁷⁸որովհետեւ Աստուած իր գթառատ ողորմութեամբ
իբրեւ Արեգակ՝ երկինքէն պիտի ծագի մեր վրայ,
⁷⁹եւ յայտնուի մեզի,
որ խաւարի մէջ եւ մահուան շուքին տակ կը մնայինք,
որպէսզի մեր ոտքերը
դէպի խաղաղութեան ճամբան ուղղէ»։
⁸⁰Փոքրիկը կ՚աճէր մարմինով եւ կը զօրանար հոգիով։ Անիկա անապատին մէջ կը բնակէր մինչեւ այն օրը, երբ երեւցաւ Իսրայէլի մէջ։