Luke 6

Շաբաթ օրը յարգելու հարցը
(Մտ 12.1-8, Մր 2.23-28)

¹Յիսուս առաջին ամսուան երկրորդ Շաբաթ օրը ցորենի արտերուն մէջէն կ՚անցնէր։ Իր աշակերտները հասկեր փրցնելով իրենց ափերուն մէջ կըշփէին եւ հատիկները կ՚ուտէին։ ²Փարիսեցիներէն ոմանքանոնց ըսին.
– Այդ ի՞նչ կ՚ընէք. չէ՞ որ Օրէնքը կ՚արգիլէ ատիկա Շաբաթ օրով ընել։
³Յիսուս անոնց պատասխանեց.
– Չէ՞ք կարդացած թէ ի՛նչ ըրաւ Դաւիթ, երբ ինք եւ իր հետ եղողները անօթեցան։ ⁴Աստուծոյ տունը չմտա՞ւ, չկերա՞ւ առաջաւորութեան հացը եւ չտուա՞ւ նաեւ իր հետ եղողներուն, երբ Օրէնքին համաձայն՝ քահանաներէն զատ ո՛չ ոք կրնար այդ հացէն ուտել։
⁵Ապա աւելցուց.
– Մարդու Որդին Շաբաթ օրուան Տէրն է։

Գօսացած ձեռքով մարդուն բժշկութիւնը
(Մտ 12.9-14, Մր 3.1-6)

⁶Ուրիշ Շաբաթ օր մը, Յիսուս ժողովարան մտաւ եւ սկսաւ ուսուցանել։ Հոն մարդ մը կար, որուն աջ ձեռքը գօսացած էր։ ⁷Օրէնքի ուսուցիչներն ու Փարիսեցիները կը սպասէին, տեսնելու համար թէ Յիսուս Շաբաթ օրով պիտի բժշկէ՞ մարդը, որպէսզի ամբաստանեն զայն։ ⁸Յիսուս գիտցաւ անոնց մտածումը եւ դառնալով մարդուն, որուն ձեռքը գօսացած էր, ըսաւ.
– Ոտքի՛ ել եւ մէջտեղ կեցիր։
Անիկա ոտքի ելաւ եւ մէջտեղ կեցաւ։ ⁹Յետոյ Յիսուս անոնց ըսաւ.
– Ձեզի բան մը պիտի հարցնեմ։ Մեր Օրէնքը Շաբաթ օրով ի՞նչ ընել կը թոյլատրէ. բարի՞ք գործել, թէ չարիք. կեանք մը փրկե՞լ թէ կորսնցնել։
¹⁰Ապա նայուածք մը նետեց շուրջիններուն վրայ եւ վրդոված՝ ըսաւ մարդուն.
– Ձե՛ռքդ երկարէ։
Անիկա ձեռքը երկարեց եւ ահա գօսացած ձեռքը միւս ձեռքին նման առողջացաւ։ ¹¹Օրէնքի ուսուցիչներն ու Փարիսեցիները կատաղութեամբ լեցուեցան եւ իրարու հետ կը խորհրդակցէին թէ ի՛նչ ընեն Յիսուսի։

Յիսուս տասներկու առաքեալները կ՚ընտրէ
(Մտ 10.1-4, Մր 3.13-19, Գրծ 1.13)

¹²Յիսուս օր մը լեռ բարձրացաւ աղօթելու համար եւ ամբողջ գիշերը Աստուծոյ աղօթելով անցուց։ ¹³Առաւօտուն իր մօտ կանչեց իր աշակերտները եւ անոնցմէ տասներկու հոգի ընտրեց, որոնք նաեւ առաքեալ կոչեց։ ¹⁴Այդ առաքեալներն էին՝ Սիմոնը, որ Պետրոս ալ անուանեց, անոր եղբայրը՝ Անդրէասը, Յակոբոսը, Յովհաննէսը, Փիլիպպոսը, Բարթողոմէոսը, ¹⁵Մատթէոսը, Թովմասը, Ալփէոսի որդին՝Յակոբոսը, Նախանձայոյզ կոչուած Սիմոնը, ¹⁶Յակոբի որդին՝ Յուդան եւ Իսկարիոտացի Յուդան, որ մատնիչը եղաւ։

Յիսուս կ՚ուսուցանէ եւ կը բժշկէ
(Մտ 4.23-25, Մր 3.7-11)

¹⁷Ապա անոնց հետ տափարակ տեղ մը իջաւ։ Հոն էին բոլոր աշակերտները, ինչպէս նաեւ ժողովուրդի մեծ բազմութիւն մը հաւաքուած էր Հրէաստանի բոլոր կողմերէն, Երուսաղէմէն եւ շրջակայքէն եւ Տիւրոսի ու Սիդոնի ծովեզերեայ շրջաններէն։ ¹⁸Բոլորն ալ եկած էին Յիսուսի խօսքերը մտիկ ընելու եւ իրենց հիւանդութիւններէն բուժուելու։ Անոնք որոնք չար ոգիներէ կը տառապէին՝ կը բժշկուէին։ ¹⁹Ամբողջ ժողովուրդը կ՚ուզէր իրեն դպչիլ, որովհետեւ իրմէ զօրութիւն դուրս կ՚ելլէր եւ կը բժշկէր բոլորն ալ։

Երանութիւններ եւ վայեր
(Մտ 5.3-12)

²⁰Յիսուս իր աչքերը աշակետներուն յառելով, ըսաւ.
– Երանի՜ աղքատներուդ, որովհետեւ ձերն է Աստուծոյ արքայութիւնը։ ²¹Երանի՜ ձեզի՝ այժմ քաղցածներուդ, որովհետեւ պիտի յագենաք։ Երանի՜ ձեզի՝ այժմ լացողներուդ, որովհետեւ պիտի խնդաք։ ²²Երանի՜ ձեզի, երբ մարդիկ ձեզ ատեն, մերժեն ձեզ ընդունիլ, նախատեն եւ վարկաբեկեն ձեզ՝ Մարդու Որդիին հետեւելնուդ համար։ ²³Այդ օր ուրախացէք եւ ցնծացէք, որովհետեւ մեծ վարձատրութիւն պիտի ունենաք երկինքի մէջ։ Անոնց նախահայրերը մարգարէներուն նկատմամբ նոյն վերաբերումը ունեցան։
²⁴Բայց վա՜յ ձեզի՝ հարուստներուդ, որովհետեւ ձեր հանգիստն ու վարձատրութիւնը արդէն իսկ ստացաք։
²⁵Վա՜յ ձեզի որ այժմ յագեցած էք, որովհետեւ պիտի անօթենաք։
Վա՜յ ձեզի որ այժմ կը խնդաք, որովհետեւ պիտի սգաք ու լաք։
²⁶Վա՜յ ձեզի, երբ մարդիկ գովաբանեն ձեզ, որովհետեւ անոնց հայրերը նոյն վերաբերումը ունեցան սուտ մարգարէներուն հանդէպ։

Սէր թշնամիին հանդէպ
(Մտ 5.38-48, 7.12)

– ²⁷Բայց դուք որ ինծի մտիկ կ՚ընէք, ձեզի կ՚ըսեմ.է Սիրեցէ՛ք ձեր թշնամիները, բարիք ըրէք ձեզ ատողներուն. ²⁸օրհնեցէ՛ք ձեզ անիծողները եւ աղօթեցէք անոնց համար՝ որոնք ձեզի նեղութիւն կը պատճառեն։ ²⁹Ով որ երեսիդ ապտակ մը զարնէ՝ միւսն ալ դարձուր անոր. ով որ բաճկոնդ վրայէդ հանէ՝ ձգէ որ անիկա շապիկդ ալ առնէ։ ³⁰Ով որ քեզմէ բան մը խնդրէ՝ տուր, եւ ով որ քեզմէ բան մը առնէ՝ ետ մի՛ պահանջեր։ ³¹Ինչ որ կ՚ուզէք որ մարդիկ ձեզի ընեն՝ դուք ալ նոյնը ըրէք անոնց։ ³²Ի՞նչ արժանիք կ՚ունենաք՝ եթէ սիրէք միայն ձեզ սիրողները. մեղաւորներն ալ կը սիրեն իրենց սիրելիները։ ³³Ի՞նչ արժանիք կ՚ունենաք՝ եթէ բարիք գործէք միայն անոնց, որոնք ձեզի բարիք կ՚ընեն. մեղաւորներն ալ նոյնը կ՚ընեն։ ³⁴Դարձեալ, ի՞նչ արժանիք կ՚ունենաք՝ եթէ փոխ տաք միայն անոնց, որոնցմէ կ՚ակնկալէք ձեր տուածը ետ առնել, չէ՞ որ մեղաւորներն ալ մեղաւորներուն փոխ կու տան եւ իրենց տուածը ամբողջութեամբ ետ կ՚առնեն։
³⁵Ընդհակառակը, սիրեցէ՛ք ձեր թշնամիները եւ բարիք ըրէք անոնց. փոխ տուէք անոնց՝ որոնցմէ յոյս չունիք ձեր տուածը ետ առնելու։ Եւ այն ատեն առատ վարձատրութիւն պիտի ունենաք. այն ատեն՝ բարձրեալ Աստուծոյ որդիները պիտի ըլլաք, որովհետեւ անիկա գթասիրտ է չարերուն եւ ապերախտներուն հանդէպ։ ³⁶Գթասիրտ եղէք, ինչպէս որ ձեր երկնաւոր Հայրն ալ գթասիրտ է։

Ուրիշները չդատել
(Մտ 7.1-5, 10.24-25, 15.14)

– ³⁷Մի՛ դատէք, որպէսզի Աստուած ալ ձեզ չդատէ. մի՛ դատապարտէք, որպէսզի Աստուած ալ ձեզ չդատապարտէ։ Ներեցէ՛ք ուրիշներուն եւ Աստուած ալ ձեզի պիտի ներէ։ ³⁸Տուէք եւ Աստուած ձեզի պիտի տայ. պիտի տայ լաւ չափով, բերնէ բերան, զեղուն առատութեամբ։ Ինչ չափով որ ուրիշները չափէք, նոյն չափով Աստուած ձեզ պիտի չափէ։
³⁹Օրինակ մըն ալ տուաւ անոնց.
– Միթէ կոյրը կրնա՞յ ուրիշ կոյր մը առաջնորդել. չէ՞ որ երկուքն ալ փոսը կ՚իյնան։
⁴⁰Աշակերտը ուսուցիչէն գերիվեր չէ, բայց կատարեալ պատրաստութիւն ունեցող աշակերտը իր ուսուցիչին նման պիտի ըլլայ։
⁴¹Ինչո՞ւ եղբօրդ աչքին մէջ գտնուող շիւղը կը տեսնես, բայց քու աչքիդ գերանը չես նշմարեր։
⁴²Կամ, ի՞նչպէս կրնաս եղբօրդ ըսել. «Եղբայր, ձգէ՛ որ աչքիդ մէջէն շիւղը հանեմ», մինչ դուն քու աչքիդ գերանը չես տեսներ։ Կեղծաւո՛ր, նախ քու աչքիդ մէջէն գերանը հանէ, որպէսզի յստակ տեսնելով՝ կարենաս եղբօրդ աչքէն շիւղը հանել։

Ծառը եւ իր պտուղը
(Մտ 7.16-20, 12.33-35)

– ⁴³Լաւ ծառը գէշ պտուղ չի տար, ոչ ալ գէշ ծառը՝լաւ պտուղ։ ⁴⁴Իւրաքանչիւր ծառ իր պտուղէն պիտի ճանչցուի։ Ոեւէ մէկը փուշէն թուզ չի քաղեր եւ ոչ ալ մորենիէն՝ խաղող։ ⁴⁵Բարի մարդը իր սիրտի բարի գանձէն բարիք կը բղխեցնէ, իսկ չար մարդը՝ չարիք, քանի բերանը սիրտին մէջ եղածն է որ կը խօսի։

Ժայռի վրայ շինել տունը
(Մտ 7.24-27)

– ⁴⁶Ինչո՞ւ զիս «Տէ՛ր, Տէ՛ր» կը կոչէք, եւ սակայն իմ ըսածներս չէք կատարեր։ ⁴⁷Ով որ ինծի կու գայ եւ խօսքերս լսելով կը գործադրէ զանոնք, ըսեմ ձեզի թէ որո՛ւ կը նմանի։ ⁴⁸Կը նմանի այն մարդուն, որ տուն շինելու համար հողը խորունկ կը փորէ եւ հիմը ժայռի վրայ կը հաստատէ։ Երբ գետը հեղեղներէն յորդելով կը զարնէ տան, չի կրնար զայն խախտել, որովհետեւ տան հիմը ժայռի վրայ հաստատուած է։ ⁴⁹Իսկ ով որ կը լսէ խօսքերս եւ սակայն չի գործադրեր, կը նմանի այն մարդուն, որ հողի վրայ առանց հիմի տուն կը շինէ, որուն երբ գետը զարնուի՝ անմիջապէս կը քանդուի։ Եւ ի՜նչ ահաւոր կ՚ըլլայ այդ տան կործանումը։