Mark 4

Սերմնացանին առակը
(Մտ 13.1-9, Ղկ 8.4-8)

¹Յիսուս դարձեալ սկսաւ ուսուցանել Գալիլեայի լիճինեզերքը։ Ժողովուրդը ա՛յնքան խռնուեցաւ իր շուրջ, որ ինք նաւակ մտաւ եւ հոն նստաւ, իսկ ժողովուրդը ցամաքին վրայ լիճին ամբողջ եզերքը բռնած էր։ ²Անիկա առակներով անոնց շատ բան կը սորվեցնէր։ Իր քարոզութեան ընթացքին ըսաւ.
– ³Լսեցէ՛ք։ Ահա սերմանող մը գնաց սերմ ցանելու։ ⁴Սերմանած ատեն սերմերէն ոմանք ինկան ճամբուն եզերքը, եւ երկինքի թռչունները եկան ու կերան զանոնք։ ⁵Ուրիշներ ժայռոտ տեղ ինկան, ուր առատ հող չկար ⁶եւ անմիջապէս բուսան, քանի հողը խորունկ չէր. եւ երբ արեւը ելաւ՝ այրեցան, եւ որովհետեւ արմատ չունէին՝ չորցան։ ⁷Ոմանք ինկան փուշերու մէջ. փուշերը ելան եւ խեղդեցին զանոնք, եւ անոնք պտուղ չտուին։ ⁸Իսկ ուրիշներ ալ ինկան լաւ հողի մէջ եւ աճելով պտուղ տուին, ոմանք մէկի տեղ երեսուն, ուրիշներ՝ մէկի տեղ վաթսուն եւ կամ մէկի տեղ հարիւր։
⁹Եւ ըսաւ.
– Ականջ ունեցողը թող լսէ։

Առակներուն նպատակը
(Մտ 13.10-17, Ղկ 8.9-10)

¹⁰Երբ Յիսուս առանձին մնաց, զինք լսողներէն ոմանք տասներկու աշակերտներուն հետ եկան եւ ուզեցին որ իրենց բացատրէ առակը: ¹¹Յիսուս ըսաւ.
– Դուք պէտք է գիտնաք Աստուծոյ արքայութեան գաղտնիքները, բայց անոնց, որոնք դուրսէն են, ամէն ինչ առակներով կը յայտնուի, ¹²այնպէս որ՝
«Անդադար պիտի նային, բայց պիտի չտեսնեն,
շարունակ պիտի լսեն, բայց պիտի չհասկնան,
որպէսզի չըլլայ թէ Աստուծոյ դառնան
եւ Աստուած ալ իրենց ներէ»։
¹³Ապա հարցուց անոնց.
– Չհասկցա՞ք առակին իմաստը։ Հապա ինչպէ՞ս պիտի հասկնաք բոլոր միւս առակները։

Յիսուս կը մեկնաբանէ սերմնացանին առակը
(Մտ 13.18-23, Ղկ 8.11-15)

– ¹⁴Սերմանողը Աստուծոյ խօսքն է որ կը սերմանէ։
¹⁵Ճամբուն եզերքը գտնուող հողը պատկերն է այն մարդոց, որոնք Աստուծոյ խօսքը կը լսեն, բայց հազիւ լսած՝ ահա Սատանան կու գայ եւ անոնց սրտէն կը հանէ Աստուծոյ խօսքը։ ¹⁶Ժայռոտ հողը նմանութիւնն է այն մարդոց, որոնք երբ կը լսեն Աստուծոյ խօսքը՝ անմիջապէս ուրախութեամբ կ՚ընդունին զայն. ¹⁷սակայն ասոնք արմատ չունին իրենց մէջ, այսինքն՝ ժամանակուան մը համար կը հաւատան, եւ երբ նեղութեան կամ Աստուծոյ խօսքին համար հալածանքի ենթարկուին՝ անմիջապէս իրենց հաւատքը կը կորսնցնեն։ ¹⁸Փուշերով ծածկուած հողը կը նմանի այն մարդոց, որոնք Աստուծոյ խօսքը կը լսեն, ¹⁹սակայն երկրաւոր կեանքի հոգերը, հարստութեան հրապոյրը եւ ուրիշ տեսակի ցանկութիւններ զիրենք կը գրաւեն ու կը խեղդեն իրենց մէջ ինկած սերմերը, եւ անպտուղ կը դառնան։ ²⁰Իսկ լաւ հողը կը նմանի այն մարդոց, որոնք կը լսեն Աստուծոյ խօսքը եւ կ՚ընդունին զայն ու պտուղ կու տան, մէկի տեղ՝ երեսուն, մէկի տեղ՝ վաթսուն եւ մէկի տեղ՝ հարիւր։

Ճրագին օրինակը
(Մտ 5.15, 10.26, Ղկ 6.38, 8.16-18, 11.33)

²¹Ապա աւելցուց.
– Ոեւէ մէկը արդեօք ճրագը ներս կը բերէ՞ կաթսայի կամ անկողինի տակ դնելու համար։ Զայն աշտանակի վրայ չի՞ դներ։ ²²Որովհետեւ չկայ ծածուկ բան որ չյայտնուի, ոչ ալ գաղտնի բան՝ որ երեւան չգայ։ ²³Ականջ ունեցողը թող լսէ։ ²⁴Յետոյ ըսաւ. – Ուշադի՛ր եղէք ձեր լսած խօսքերուն, որովհետեւ զայն լսողներդ աւելիով պիտի ունենաք։ Ինչ չափով որ ուրիշները չափէք, նոյն չափով Աստուած ձեզ պիտի չափէ։ ²⁵Որովհետեւ ունեցողին աւելիով պիտի տրուի, իսկ չունեցողէն պիտի առնուի ունեցած փոքր բաժինն ալ։

Աճող սերմին առակը

²⁶Յետոյ Յիսուս շարունակեց.
– Աստուծոյ արքայութիւնը կը նմանի հետեւեալին.– Մարդ մը արտին մէջ սերմ կը ցանէ։ ²⁷Օրեր ու գիշերներ կ՚անցնին, կը քնանայ ու կ՚արթննայ, մինչ այդ սերմերը կը բուսնին ու կ՚աճին, եւ ինք չի գիտեր թէ ի՛նչպէս կը մեծնան։ ²⁸Այսինքն, հողը ինքնաբերաբար կ՚աճեցնէ սերմը. նախ ցօղունը, ապա հասկը, ապա հասկին մէջ լեցուն ցորենը։ ²⁹Եւ երբ ցորենը հասուննայ, անմիջապէս հնձուորները արտ կը ղրկէ, որովհետեւ հունձքի ժամը հասած է։

Մանանեխի հատիկին առակը
(Մտ 13.31-35, Ղկ 13.18-19)

³⁰Եւ հարցուց.
– Ի՞նչ բանի կրնանք նմանցնել Աստուծոյ արքայութիւնը եւ կամ ի՞նչ օրինակով կրնանք բացատրել։ ³¹Անիկա կը նմանի մանանեխի հատիկին, որ հողին մէջ ցանուած ատեն՝ երկրի վրայ եղող սերմերէն ամենէն փոքրն է։ ³²Բայց երբ սերմանուի, կը բուսնի եւ բոլոր տունկերէն աւելիմեծ կ՚ըլլայ. ա՛յնքան մեծ ոստեր կ՚արձակէ, որ անոր շուքին տակ երկինքի թռչունները կու գան եւ բոյն կը շինեն։
³³Եւ այսպիսի առակներով Յիսուս իր ուսուցումները կը ներկայացնէր ժողովուրդին, այնպէս որ կարենային զինք հասկնալ։ ³⁴Անիկա առանց առակի ոչինչ կը խօսէր, բայց իր աշակերտներուն հետ առանձին եղած ատեն՝ ամէն ինչկը բացատրէր անոնց։

Յիսուս կը խաղաղեցնէ փոթորիկը
(Մտ 8.18,23-27, Ղկ 8.22-25)

³⁵Նոյն օրը երեկոյեան, Յիսուս իր աշակերտներուն ըսաւ.
– Եկէք լիճին միւս կողմը անցնինք։
³⁶Աշակերտները ձգեցին ժողովուրդը եւ բարձրացան այն նաւակին մէջ, ուր Յիսուս կը գտնուէր։ Հոն ուրիշ նաւակներ ալ կային։ ³⁷Յանկարծ զօրաւոր հով մը փոթորկեց լիճը։ Ալիքները նաւակին զարնուելով՝ ներս կը թափէին, զայն լեցնելու աստիճան, ³⁸մինչ Յիսուս նաւակին յետսակողմը բարձի մը վրայ կը քնանար։ Աշակերտները արթնցուցին զինք եւ ըսին.
– Վարդապե՛տ, հոգդ չէ՞ որ մենք կը կորսուինք։
³⁹Յիսուս ոտքի ելլելով սաստեց հովը, ըսելով.
– Դադրէ՛,– եւ լիճին ըսաւ.– Հանդարտէ՛։
Հովը դադրեցաւ եւ կատարեալ հանդարտութիւն տիրեց։ ⁴⁰Ապա Յիսուս իր աշակերտներուն ըսաւ.
– Ինչո՞ւ այդպէս վախկոտ էք. տակաւի՞ն հաւատք չունիք։
⁴¹Անոնք չափազանց վախցան եւ իրարու կ՚ըսէին.
– Ո՞վ է արդեօք այս մարդը, որ նոյնիսկ հովն ու ծովը կը հնազանդին իրեն։